Błąd: Brak formularza kontaktowego.
Nulla vehicula fermentum nulla, a lobortis nisl vestibulum vel. Phasellus eget velit at.
Call us:
1-800-123-4567
Send an email:
monica.wayne@example.com
Dla modalności psychodynamicznej wraz z trwaniem procesu terapeutycznego pojawia się niezwykle ważne, a nawet kluczowe, pojęcie oporu. Opór to taka postawa w psychoterapii – także w odniesieniu do psychoterapeuty – kiedy człowiek komunikuje, najczęściej kanałem pozawerbalnym, że dalej nie pójdziemy, nie będziemy na jakiś temat rozmawiać.
Samotność w tej chwili uznawana jest za jedną z chorób cywilizacyjnych XXI wieku. Liczne badania wskazują, że poza skutkami psychicznymi, może ona przyczyniać się do wielu dolegliwości somatycznych np.: zwiększa ryzyko udaru, chorób serca, otyłości, cukrzycy a nawet nowotworów. Noreena Hertz w swojej książce „Stulecie samotnych” podaje zatrważające statystki z większości krajów, w których poczucie osamotnienia dotyka nawet połowy niektórych społeczeństw.
Grupa jest mądra. Jest to taka mądrość rzeki, która jeżeli się ją sensownie ureguluje, to raczej nie powoduje powodzi. Taka mądrość, jakaś taka bardzo pierwotna mądrość, która wynika z tego, że jeżeli ludzie mają motywację, żeby stworzyć ze sobą prawdziwe, bliskie relacje, to właściwie nie ma takiego kryzysu, z którego nie można wyjść.
Zapraszamy do wysłuchania wywiadu Dariusza Bugalskiego z Aleksandrą Lutoborską o terapii grupowej.
Rozmawiają o bezpiecznej relacji, w której jest przestrzeń na konflikt (…), o byciu „swoim” człowiekiem.
Posłuchajcie. Nagranie trwa 54 minuty.
Gdy jesteśmy dziećmi, ruch towarzyszy nam nieustająco. Wypływa z nas spontanicznie, ogarnia nas całych, porywa nas, zapamiętujemy się w nim. I tylko o to chodzi w ruchu dziecka – o sam ruch. Nie o wynik, nie o formę, nie o masę czy rzeźbę. Jesteśmy wtedy całością, wyrażamy w ruchu całych siebie, ruch jest wyrazem odwagi, potrzeby eksploracji, twórczości. Ruch pozwala nam też przeżywać wspólnotę, relacje, bliskość, ruch pozwala radzić sobie z emocjami, choćby poprzez przepychanie się, różne walki, gry, w których jest element agresji, rywalizacji.
Z okazji Dnia Kobiet mam kilka myśli na temat mniej znanych, a jakże ważnych kobiet w życiu chyba każdej psychoterapeutki. Myślę, że każda z nas spotkała na swojej drodze zawodowej kobiety inspirujące, mądre, ciepłe, w jakiś sposób dla każdej z nas wyjątkowe. To są często nasze terapeutki, superwizorki, osoby prowadzące poruszające nas warsztaty, koleżanki z pracy.
Marion Woodman to kanadyjska pisarka, psychoanalityczka jungowska, znana z książek i prelekcji o psychologii kobiety i relacjach między ciałem i psychiką oraz uzależnieniach. W swych pracach eksploruje sny i mity, literaturę i sztukę. Jej język jest piękny jak poezja, zdania brzemienne od znaczeń. Jest uważnym i inspirującym przewodnikiem na drodze dojrzewania, ponieważ dzieli się bardzo osobistym doświadczeniem.
Profesor psychiatrii, pionier psychiatrii rodziny i terapii rodzinnej w Polsce, współtwórczyni modelu pracy interdyscyplinarnych zespołów w psychiatrii, współautorka pierwszych prac o psychicznych skutkach wojennych przeżyć obozowych, inicjatorka projektu terapeutycznego dla Dzieci Holocaustu i Drugiego Pokolenia. Była założycielką i wieloletnim kierownikiem Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Wychowała grono uczniów – naukowców, psychiatrów, psychoterapeutów.
Droga Margaret Mahler do rozwoju zawodowego była naznaczona wieloma trudnościami i przeciwnościami, począwszy od doświadczenia odrzucenia przez matkę, przez sytuację społeczno-polityczną, aż po niechęć niektórych osób w towarzystwach analitycznych. Jednakże dzięki jej sile i uporowi, została uznanym pediatrą i psychoanalitykiem i wniosła swój znaczący wkład w rozumienie patologii i leczenie zaburzeń osobowości, zwłaszcza osób z organizacją na poziomie borderline.
Marsha Linehan jest psychologiem, profesorem na Uniwersytecie w Waszyngtonie i dyrektorem Behavioral Research & Therapy Clinics. Stworzyła terapię dialektyczno-behawioralną (DBT), która powstała, jako forma pomocy dla osób z silnymi tendencjami samobójczymi, a stała się również skuteczną metodą pracy z osobami z osobowością z pogranicza i innymi zespołami zaburzeń psychicznych. Jest pomocna wówczas, gdy pacjent skarży się na silne zmiany nastrojów, wybuchowy gniew, impulsywne i autodestrukcyjne związki z innymi, strach przed opuszczeniem, niechęć do siebie; gdy jego reakcje stają się ciężkie zarówno dla niego, jak i dla otoczenia.
Virginia Satir była wybitną amerykańską psychoterapeutką, jedną z pionierek terapii rodzinnej, w której rozwój wniosła olbrzymi wkład. Jej wpływ na tę dziedzinę nie tylko przyczynił się do zmiany jakości życia wielu jej pacjentów, ale także był i jest inspiracją dla kolejnych pokoleń terapeutów.